بهبود قابلیت دسترسی سیستم های سری- موازی تعمیرپذیر بر مبنای بهینه سازی نرخ شکست و نرخ تعمیر اجزاء

قابلیت دسترسی سیستم یک معیار با اهمیت در مطالعات قابلیت اعتماد محسوب شده و دستیابی به یک سطح بالا و قابل قبول از قابلیت دسترسی برای طراحان سیستم ضروری می باشد. در حالت کلی استفاده از اجزای مازاد در سیستم، می تواند طراحی سیستم را بهبود بخشد.از طرفی طراحی ساختار سیستم عموماً تحت محدودیت هایی مانند وزن، حجم و یا سایر تکنولوژی ها انجام می گیرد. بنابراین قابلیت دسترسی را نمی توان همیشه با استفاده از روش افزودن اجزای ذخیره بهبود بخشید. در این شرایط یکی از راهکارهای بسیار ارزشمند، مفهوم همانندسازی قابلیت دسترسی است. در این مفهوم، طراحی سیستمی که بر اساس روش کاهش نرخ های شکست یا افزایش نرخ های تعمیر بهبود یافته است را با طراحی سیستمی که بر مبنای روش افزودن اجزای ذخیره بهبود یافته برابر در نظر می گیرند. در پایان نامه حاضر مفهوم همانندسازی قابلیت دسترسی سیستم های سری-موازی تعمیرپذیر بررسی می شود. بر خلاف کارهای قبلی صورت گرفته در این زمینه که همگی نرخ شکست و نرخ تعمیر اجزاء را ثابت در نظر گرفته اند، در این تحقیق فرض ثابت بودن نرخ شکست اجزای سیستم کنار گذاشته می شود. در چنین شرایطی که نرخ شکست اجزاء را غیرثابت در نظر می گیریم پارامترهای مدل افزایش می یابند. بنابراین روش های مختلف برآورد این پارامترها نیز مورد بررسی قرار می گیرد.